-
1 scurra
scurra, ae, m. (vgl. σκαίρω, springe, hüpfe, tanze, ahd. scern, Possenreißerei), I) der Pflastertreter, Tagedieb, der auf dem Markte, in Gymnasien, Bädern u. Schenken herumschlendert, Neuigkeiten auskramt u. eintauscht u. über alles seine Glossen macht, der Lebemann, Stutzer, Zierbengel, Laffe, Plaut. most. 15; trin. 202. Cornif. rhet. 4, 14: Ggstz. homo militaris, Plaut. Epid. 15 sq., u. Ggstz. manipularis, Plaut. truc. 491: scurrae locupletes, Cic. Sest. 39; de har. resp. 42. – II) übtr.: 1) der lustige Gesellschafter, lustige Bruder, Spaßmacher, Witzbold, Possenreißer (selbst gemeiner, schmutziger Art), Schmeichler Schmarotzer, Schranze, der sich in den Häusern der Vornehmen einfindet und durch aufgeräumte Gesprächigkeit und leichten Witz die anwesende Gesellschaft (bes. bei Tafel) unterhält, temporis ratio et ipsius dicacitatis moderatio et temperantia et raritas dictorum distinguet oratorem a scurra, Cic. de or. 2, 247: homo, qui se ipse scurram improbissimum existimari vult.: qui a scurris potius semper gladiator quam scurra appellatus est, Cic. Verr. 3, 146: nam neque parum facetus scurra Sex. Naevius, neque inhumanus praeco est umquam existimatus, Cic. Quinct. 11: Zeno Socratem scurram (= γελωτοποιόν, Spaßmacher) Atticum fuisse dicebat, Cic. de nat. deor. 1, 93: vagus scurra, non qui certum praesepe teneret, Schmarotzer, Hor. ep. 1, 15, 28: Sabinus Asilius venustissimus inter rhetores scurra, Sen. suas. 2, 12: scurra Catulli, der Spaßmacher, Possenreißer, von einem Pantomimen, Iuven. 13, 111: so auch histriones scurraeque mimarii, Capit. Ver. 8, 11. – Sprichw., de scurra multo facilius dives quam paterfamilias fieri potest, aus einem lustigen Bruder wird eher ein reicher Mann als ein guter Hausvater, Cic. Quinct. 55. – 2) einer von der Garde, ein Gardist, Sing., sc. Persicus, Treb. Poll. trig. tyr. 30, 26: sc. barbarus, Lampr. Alex. Sev. 62, 5: Plur., Lampr. Heliog. 33, 7. Lampr. Alex. Sev. 61, 3.
-
2 scurra
scurra, ae, m. (vgl. σκαίρω, springe, hüpfe, tanze, ahd. scern, Possenreißerei), I) der Pflastertreter, Tagedieb, der auf dem Markte, in Gymnasien, Bädern u. Schenken herumschlendert, Neuigkeiten auskramt u. eintauscht u. über alles seine Glossen macht, der Lebemann, Stutzer, Zierbengel, Laffe, Plaut. most. 15; trin. 202. Cornif. rhet. 4, 14: Ggstz. homo militaris, Plaut. Epid. 15 sq., u. Ggstz. manipularis, Plaut. truc. 491: scurrae locupletes, Cic. Sest. 39; de har. resp. 42. – II) übtr.: 1) der lustige Gesellschafter, lustige Bruder, Spaßmacher, Witzbold, Possenreißer (selbst gemeiner, schmutziger Art), Schmeichler Schmarotzer, Schranze, der sich in den Häusern der Vornehmen einfindet und durch aufgeräumte Gesprächigkeit und leichten Witz die anwesende Gesellschaft (bes. bei Tafel) unterhält, temporis ratio et ipsius dicacitatis moderatio et temperantia et raritas dictorum distinguet oratorem a scurra, Cic. de or. 2, 247: homo, qui se ipse scurram improbissimum existimari vult.: qui a scurris potius semper gladiator quam scurra appellatus est, Cic. Verr. 3, 146: nam neque parum facetus scurra Sex. Naevius, neque inhumanus praeco est umquam existimatus, Cic. Quinct. 11: Zeno Socratem scurram (= γελωτοποιόν, Spaßmacher) Atticum fuisse dicebat, Cic. de nat. deor. 1, 93: vagus scurra, non qui certum————praesepe teneret, Schmarotzer, Hor. ep. 1, 15, 28: Sabinus Asilius venustissimus inter rhetores scurra, Sen. suas. 2, 12: scurra Catulli, der Spaßmacher, Possenreißer, von einem Pantomimen, Iuven. 13, 111: so auch histriones scurraeque mimarii, Capit. Ver. 8, 11. – Sprichw., de scurra multo facilius dives quam paterfamilias fieri potest, aus einem lustigen Bruder wird eher ein reicher Mann als ein guter Hausvater, Cic. Quinct. 55. – 2) einer von der Garde, ein Gardist, Sing., sc. Persicus, Treb. Poll. trig. tyr. 30, 26: sc. barbarus, Lampr. Alex. Sev. 62, 5: Plur., Lampr. Heliog. 33, 7. Lampr. Alex. Sev. 61, 3. -
3 scurra
scurra, ae, m. [st2]1 [-] un bel esprit, un élégant, un dandy. [st2]2 [-] un bouffon, un baladin, un homme facétieux; un parasite. [st2]3 [-] un désoeuvré, un badaud, un freluquet. [st2]4 [-] un garde du corps (au temps des derniers empereurs). - scurra Atticus, Cic.: le bouffon d'Athènes (en parl. de Socrate). - scurra, vagus non qui certum praesepe teneret, Hor.: un bouffon vagabond qui n'avait pas de râtelier assuré.* * *scurra, ae, m. [st2]1 [-] un bel esprit, un élégant, un dandy. [st2]2 [-] un bouffon, un baladin, un homme facétieux; un parasite. [st2]3 [-] un désoeuvré, un badaud, un freluquet. [st2]4 [-] un garde du corps (au temps des derniers empereurs). - scurra Atticus, Cic.: le bouffon d'Athènes (en parl. de Socrate). - scurra, vagus non qui certum praesepe teneret, Hor.: un bouffon vagabond qui n'avait pas de râtelier assuré.* * *Scurra, scurrae, m. g. Cicero. Un plaisanteur qui dit mots pour rire, à fin d'avoir la repue franche. -
4 scurra
scurra, ae, m.I.Orig., an elegant, town-bred man; a fine gentleman, gallant, dandy:II.tu urbanus vero scurra, deliciae popli, Rus mihi tu objectas?
Plaut. Most. 1, 1, 14; cf. (opp. militaris) id. Ep. 1, 1, 13; id. Curc. 2, 3, 17.—Also of an elegant debauchee, Cic. Sest. 17, 39; Auct. Har. Resp. 20, 42.—Transf.1.A city buffoon, droll, jester (usually in the suite of wealthy persons, and accordingly a kind of parasite;2.syn.: sannio, parasitus): urbani assidui cives, quos scurras vocant,
Plaut. Trin. 1, 2, 165; id. Poen. 3, 2, 35; 5, 5, 2; id. Truc. 2, 6, 10; Cic. Quint. 3, 11; id. de Or. 2, 60, 247; id. Verr. 2, 3, 62, § 146; Auct. Her. 4, 10, 14: Hor. S. 1, 5, 52, 1, 8, 11; id. Ep. 1, 15, 28; 1, 18, 4; Vulg. 2 Reg. 6, 20.—Zeno sarcastically called Socrates scurra Atticus, Cic. N. D. 1, 34, 93:Sabinus Asilius, venustissimus inter rhetores scurra,
Sen. Suas. 2, 12.—Of the clown in a pantomime, Juv. 13, 111.—Prov.:vetus est: De scurrā multo facilius divitem quam patremfamilias fieri posse,
Cic. Quint. 17, 55. —In the times of the later emperors, one of the guard, a soldier of the guard, a guardsman, Lampr. Alex. Sev. 61; 62 fin.; id. Heliog. 33; Treb. Poll. Trig. Tyr. 30. -
5 scurra
scurra ae, m [SCRV-], an idler, loafer, man about town: scurrae locupletes.— A city buffoon, droll, jester, clown, pantaloon, parasite: neque parum facetus scurra: vagus, H.: Urbani scurra Catulli, i. e. a clown in a play of Catullus, Iu.— Prov.: de scurrā multo facilius divitem quam patrem familias fieri posse.* * *fashionable idler, man about town, rake; professional buffoon, comedian/clown -
6 scurra
ae m.1) фат, праздношатающийся, вертопрах Pl, rhH., C2) скоморох, шут, балагур C3) льстец, прихлебатель H4) солдат императорской охраны, наёмник Treb, Lampr -
7 Cryptocheilus scurra
VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Cryptocheilus scurra
-
8 Cryptocheilus scurra
Энтомология: каликур пёстрый -
9 Cryptocheilus scurra
сущ.энт. каликур пёстрыйУниверсальный немецко-русский словарь > Cryptocheilus scurra
-
10 Cryptocheilus scurra
English-russian biological dictionary > Cryptocheilus scurra
-
11 Фат
- scurra; -
12 Остряк
- scurra veles; -
13 Праздношатающийся
- scurra; subbasilicanus; grassator;Большой русско-латинский словарь Поляшева > Праздношатающийся
-
14 Прихлебатель
- scurra; parasitus; -
15 Скоморох
- scurra; maccus; sanio; -
16 Шут
- scurra; balatro; sannio; -
17 scurror
-
18 Witzbold
-
19 veles
vēlĕs, vēlĭtis, m. (surtout au plur. vēlĭtes) soldat armé à la légère (qui est chargé d'escarmoucher), vélite. - scurra veles, Cic.: le clown de la troupe. - voir hors site velites.* * *vēlĕs, vēlĭtis, m. (surtout au plur. vēlĭtes) soldat armé à la légère (qui est chargé d'escarmoucher), vélite. - scurra veles, Cic.: le clown de la troupe. - voir hors site velites.* * *Veles, velitis, pen. corr. m. g. Velites. Liu. Gents de guerre armez à la legiere, qui portoyent fondes, pierres, et autres choses: comme aujourdhuy haquebutiers. Dicuntur et Ferentarii, Escarmoucheurs. -
20 scurror
См. также в других словарях:
Scurra — (lat.), in Rom ein armer Bürger ohne Landeigenthum, welcher als Lustigmacher u. Possenreißer diente. Dergleichen Leute zogen die römischen Großen häufig an ihre Tafeln, um mit ihren Gästen von denselben durch ihre Späße unterhalten zu werden.… … Pierer's Universal-Lexikon
Scurra — (lat.), bei den Römern soviel wie Stutzer, Pflastertreter, auch berufsmäßiger Possenreißer, besonders zur Unterhaltung bei Mahlen; daher später auch soviel wie Hofnarr (vgl. Skurril) … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Scurra — Scurra, lat., Possenreißer, Hofnarr; scurril, possenhaft; scurrilia, Possen; Scurrilität, Possenreißerei … Herders Conversations-Lexikon
scurra — scùr·ra s.m. OB buffone, giullare {{line}} {{/line}} DATA: av. 1342. ETIMO: dal lat. scūrra(m), forse di orig. etrusca … Dizionario italiano
scurra — (s.m.) Scurrilità; linguaggio triviale. escrologia. scurrile (aff.) Caratteristico del linguaggio triviale; scurra. sententia (s.f.) sentenza. sententiae clausula clausula sententiae. sententiarum exornatio (loc.s.f.) exornatio … Dizionario di retorica par stefano arduini & matteo damiani
Scurra — Nar, snyltegæst … Danske encyklopædi
scurra — pl.m. scurri … Dizionario dei sinonimi e contrari
Mauritia scurra — A shell of Mauritia scurra from Philippines, anterior end towards the right Scientific classification Kingdom … Wikipedia
Nephrotoma scurra — male Scientific classification Kingdom: Animal … Wikipedia
Leptokoenenia scurra — Leptokoenenia scurra … Wikipédia en Français
ШУТ — • Scurra (derisor), балагур. В этом качестве служили обыкновенно паразиты, которые во времена распространявшегося упадка нравов всегда присутствовали на обедах, наравне с плясунами по канату и фиглярами … Реальный словарь классических древностей